dit vertellen we

#blog2 #AngelaKolk #alsvanouds

Afgelopen week werd ik sinds lange tijd gebeld door een collega die onderweg was van een afspraak naar huis. In de afgelopen periode is dat er door COVID veel minder van gekomen. Bijzonder eigenlijk omdat de gesprekken die we hadden tijdens het naar huis rijden, heel waardevol waren. Hij vertelt waar hij tegenaan loopt – en ik waar ik tegenaan loop. Zo ook dit keer.

De livegang van een softwareproject zit eraan te komen. Het project loopt geheel binnen de projectkaders maar toch zijn er interne organisatieknelpunten waardoor je aan je water voelt dat er niet optimaal gebruik gemaakt gaat worden van de procesafspraken en programmatuur.
Wij wisselen onze ervaringen uit hoe we dat bij eerdere opdrachtgevers hebben aangepakt. Ook al is geen enkele opdracht hetzelfde, sommige problematieken zie je telkens terug. Het verschil zit in de mensen.
Hoe kun je ervoor zorgen dat de juiste personen aanhaken en daardoor op de juiste plek invloed kunnen uitoefenen? Welke informatie is nodig – hoe gedetailleerd moet je zijn naar je opdrachtgever. Ben je te globaal dan wordt wellicht gedacht – ach klein probleem – deze plooien strijken we zo glad. Maar te gedetailleerd is ook niet de bedoeling – want voor de problemen in het implementatieproces ben jij toch juist ingehuurd!
De juiste personen, met de juiste informatie op het juiste moment aanhaken – dat zijn het key-woorden.
Ik deel ook mijn verhaal. ‘s Ochtends had ik een workshop, de deelnemers van deze bijeenkomst hadden net voor de vergadering een telefoontje gekregen van een collega dat hij nog maar korte tijd te leven had. Hoewel het bericht niet geheel als een verrassing kwam – had het wel de nodige impact op de bijeenkomst. Ook een andere deelnemer had met de betreffende datum grote emotionele herinneringen.
We hebben vervolgens met elkaar diverse herinneringen en anekdotes gedeeld. Ruimte geven aan emoties – deze moeten en mogen er zijn. Ook al paste het geheel niet in het programma dat ik had gepland voor die ochtend.
In het verleden had ik deze emotionele afstand waarschijnlijk niet hebben kunnen maken. Inmiddels heb ik geleerd om de emoties te herkennen en erkennen, echter niet gaan mee- en invoelen. Hoewel ik tijdens de workshop mijn professionele rol prima kon pakken, was ik toch geraakt. 2 jongens onder de 20. Die al eerder hun moeder waren verloren door een langdurig ziekbed, zouden binnen afzienbare tijd ook hun vader verliezen. Hoe onrechtvaardig kan het leven zijn. Fijn dat ik mijn verhaal kon delen en een luisterend oor had – dat haalde voor mij ook de scherpe kantjes eraf en relativeerde e.e.a.. Ondanks professionele afstand ben en blijf ik een mensen-mens. Mijn collega kon inmiddels de parkeerplaats bij zijn huis opdraaien.
Het was bijna als vanouds – “elkaar tijdens de autorit naar huis toepraten” en afsluiten met – dank voor je feedback en fijne avond.

Terug naar overzicht